کاپیتولاسیون در ایران

کاپیتولاسیون در ایران

در ایران نیز به دلیل ضعف قدرت پادشاهان ، همواره امتیازاتی یک طرفه در ارتباط با کشورهای اروپایی به آنان داده شده ، نفوذ بیگانگان و دخالت آنان در مصالح کشور و نیز غارت سرمایه ها ، بیشتر از همین راه، یعنی کاپیتولاسیون بوده است.

کاپیتولاسیون، به مفهوم کامل آن در زمان قاجاریه ، توسط روس ها و با امضای قرارداد تجاری ترکمنچای به ایران تحمیل شد. این قرارداد موجب شد تا دیگر دولت های خارجی هم، کاپیتولاسیون را به نفع اتباع خود در ایران به دست آورند. برخی از دولت ها در ضمن قراردادهای خود، صریحاً از کاپیتولاسیون نام می بردند و به این امتیاز دست می یافتند و برخی نیز با عناوینی مانند قرارداد صلح و تجارت از این امتیاز بهره می بردند.

توضیح مختصر کاپیتولاسیون

کاپیتولاسیون

کاپیتولاسیون، به قراردادهایی گفته می شود که از لحاظ تاریخی ، سابقه ای طولانی دارد 

وبه موجب آن، اتباع یک دولت در قلمرو کشور دیگر، مشمول قوانین کشور خود می شوند. این قراردادها اغلب بین دولت های اروپایی با دولت‌های آسیایی و آفریقایی بسته شده و دراین صورت‌ ، قدرت اروپایی بر یک کشور تسلط پیدا کرده واتباع آن از تمامی حقوق و امتیازات برخوردار می شدند.

به عنوان مثال اگر در آن کشور یک فردی را به قتل می رساندند، دستگاه قضایی آن کشور نمی توانست فرد خاطی را طبق قوانین کشور خودش محاکمه کند . این قانون از جمله قوانینی است که مدعیان حقوق بشر، مرتکب آن شده و با روح قوانین الهی، به ویژه، دین اسلام،‌سازگار نیست.

منبع: اسمونی

امام مهدی ( عج) منتقم خون امام حسین (ع)

یکی  از القاب حضرت مهدی منتقم است .

در توضیح علت برگزیده شده این لقب بر آن حضرت، مطالب زیادی در سخنان اهل بیت وارد شده است . از جمله گفته شده است که از امام محمد باقر (ع) سؤال کردند به چه مناسبت فقط به آخرین حجت الهی قائم گفته می شود؟ امام باقر (ع) در پاسخ فرمودند:

عاشورا

شب حسین بن علی(ع) الگوی آزادگان جهان.

شهامت، ایثار، بردباری، تسلیم، رضا، وفا، فروتنی، شجاعت و پایداری امواج اقیانوس بی منتهای حسین است. اگر این قیام چنین درون مایه ارزشمندی از فضایل انسانی را نداشت، این گونه بر پیشانی تاریخ نمی درخشید. عاشورا این گونه توانست حصار زمان و مکان را درهم شکند و تاریخ را درنوردد.

شب نهم: تاسوعا

عباس یعنی چهره درهم کشیده و این نام نشان از صلابت و توانمندی سقای کربلا دارد.

او فرزند علی(ع) و برادر حسین(ع) بود، با این حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. عباس(ع) این ادب و فروتنی را تا لحظه آخر بر خود واجب می دانست. او بهترین الگوی رشادت بود. زیرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشیدترین و شجاع ترین افراد لشگر می سپارند. او به اندازه ای محو یار شده بود که بر امواج دل انگیز آب روان، لب های خشکیده محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگی را از یاد برد. رشادت، وفاداری و فروتنی عباس(ع) یکی دیگر از برگ های زرین عاشورا است که همه را به شگفتی واداشته است.